We maakten een weekplanning voor de leerlingen met taken die ze die week moesten doen. We rekende daarbij op hun zelfstandigheid. Maar gaandeweg kregen we door dat het echt wel even zou duren voor de leerlingen weer in de schoolbanken zouden zitten. En dat we iets moesten bedenken om voor een langere termijn goed onderwijs en de nodige begeleiding te kunnen bieden.

We hebben met zijn allen keihard gewerkt om dit voor elkaar te krijgen. We geven veel praktijklessen, daar zijn niet altijd goede digitale alternatieven voor. En we merkten dat het lastiger was om met alle leerlingen in contact te blijven. Ik heb mij echt wel eens zorgen gemaakt om het welzijn van leerlingen. Vooral om hen die van huis uit iets minder worden gemotiveerd en ondersteund, en om degene die niet alle middelen hebben om goed vanuit huis onderwijs te kunnen volgen. Op dat moment stond het welzijn van de leerlingen en mijn collega’s op één, pas daarna gevolgd door het onderwijs.

Sinds de aanvang van het nieuwe schooljaar konden we gelukkig weer fysieke lessen geven. Uiteraard golden er wel maatregelen, zoals afstand houden tussen docenten en leerlingen. Het bleef soms een uitdaging. Want wat doe je als een leerling of docent besmet blijkt te zijn? Elke keer moeten we opnieuw uitzoeken of het voldoende is als alleen diegene thuisblijft, of dat er contact is geweest en hele klassen thuis moeten blijven. En of we dan tijdelijk weer online onderwijs kunnen geven.

Nu helaas een tweede lockdown. We nemen mee wat we hebben geleerd van de eerste sluiting. We hebben bijvoorbeeld pakketten met hout en zagen klaarstaan, zodat leerlingen ook thuis aan de slag kunnen met praktijkvaardigheden. En we realiseren ons meer dan ooit hoe belangrijk het is om écht oog te hebben voor elkaar en te informeren hoe het met een ander gaat. Of dat nou op school is, of daarbuiten.”

Pascal Kerkemeijer