Nu er geen grotere evenementen meer zijn toegestaan en er dus geen kaarten verkocht kunnen worden, zijn alle wedstrijden geannuleerd. Ik mis het enorm. Mijn hele leven draait om de sport. Ik kom uit een echte vechtersfamilie, mijn vader was ook kickbokser en mijn broer ook. Als klein jongetje ging ik er al in mee. Ik had heel veel energie en boksen was voor mij een uitlaatklep, mijn manier om rustig te worden. Nu heb ik er ook mijn beroep van kunnen maken.

Ik wil op dit niveau blijven, dus ik train nog zeker twee keer per dag. Dit kan, dankzij trouwe sponsoren die ervoor zorgen dat ik mij voorlopig op mijn trainingen kan blijven focussen. En dankzij mijn broer, die inmiddels een eigen sportschool heeft. Omdat wij tot hetzelfde huishouden behoren, kunnen we nog steeds samen trainen. Daar heb ik veel geluk mee. Maar het is wel een enorme uitdaging om mezelf te blijven motiveren. Ik heb geen idee wanneer ik weer een wedstrijd kan vechten. Ik mis een doel, iets om naartoe te streven. Het vraagt heel veel discipline om toch te blijven trainen. 

Ik prijs mezelf gelukkig dat ik fit en gezond ben. Hoewel iedereen ziek kan worden, maak ik mij niet echt zorgen over mezelf. Maar wel om andere mensen, bijvoorbeeld om mijn moeder die al wat meer op leeftijd is. Ik vind het zorgelijk dat ik sommige leeftijdsgenoten wat lakser zie worden en dat ze zich minder aan de maatregelen houden. Laten we nog even volhouden. Misschien niet voor jezelf, maar voor anderen die kwetsbaarder zijn.

En blijf positief. Dat is in ieder geval iets dat voor mij werkt. Ik mis de wedstrijden en de gala’s enorm, maar ik realiseer mij heel goed dat ik het altijd nog slechter had kunnen treffen.”

Nabil Haryouli