Helaas ging het coronavirus ook aan ons niet voorbij. Maar wat doe je dan? Besmette kinderen, moeten net als alle anderen in volledige afzondering uitzieken. Dit betekent dat ze in hun eentje op hun kamer moeten blijven. Dat is natuurlijk vreselijk, zeker voor deze kinderen die al zoveel hebben meegemaakt.
Daarom besloten wij om in omgekeerde isolatie te gaan: de kinderen mochten vrij hun gang gaan en de begeleiders kregen beperkte bewegingsruimte. Om dit voor elkaar te krijgen, hebben we een naastgelegen pand ingericht tot een soort tweede huiskamer. Hier mochten de kinderen die besmet waren, samen verblijven. Ze liepen onderling immers toch geen risico meer. De meeste kinderen voelden zich gelukkig niet erg beroerd. Ze maakten hun huiswerk, keken een film of speelden buiten met elkaar. We probeerden ze een beetje extra te verwennen, zoals je dat thuis ook zou doen met zieke kinderen.
De begeleiders bleven in deze periode op afstand en waren volledig ingepakt in beschermende kleding. Om ervoor te zorgen dat de kinderen en de begeleider ook niet toch per ongeluk bij elkaar in de buurt kwamen, hebben we een tussenwand met lage kastjes gemaakt, waardoor er een afgezonderd hoekje voor de begeleider ontstond. Het was soms best lastig, maar we hadden er alles voor over om te zorgen dat kinderen later op deze periode terugkijken, zonder extra gevoelens van angst, eenzaamheid of verdriet.
We zijn enorm geholpen door de hulp van anderen. Op de dag dat we met dit idee kwamen, stonden er spontaan collega’s op de stoep om te helpen met het inrichten van het pand. Toen we een vrijwilliger vroegen of zij die avond kon helpen met het avondeten, startte er direct een actie onder buurtbewoners in Voorburg. Wekenlang stonden er diverse mensen op de stoep met volle ovenschalen of pannen. Inmiddels zijn alle kinderen weer hersteld en we hopen dat een tweede uitbraak ons bespaard blijft. Maar dit vergeten wij niet en ik moet zeggen dat alle hartverwarmende acties ons echt door deze moeilijke periode heen trokken.”
Yolanda Hoefman