Het was voor ons zo gewoon om bij binnenkomst en vertrek even een knuffel te geven.

Ik was 10 toen mijn vader 25 jaar geleden een hersenbloeding en een herseninfarct kreeg. Na een ziekenhuisopname en revalidatie kwam hij weer thuis. Mijn moeder neemt het grootste gedeelte van zijn zorg op zich. Maar ik weet bijna niet beter dan dat ik hem ook moet helpen. Een boterham smeren of zijn jas aantrekken, voor mij is dat heel normaal geworden om voor je vader te doen.

Ik ben nog steeds gedeeltelijk mantelzorger en ga regelmatig langs om mijn moeder te ondersteunen en mijn vader te helpen. Het is wel lastig. Van de ene kant wil ik zoveel mogelijk helpen, juist nu. Maar van de andere kant wil je ook zoveel mogelijk afstand bewaren. De enige momenten dat ik nu nog echt dicht bij mijn vader kom, is als ik hem moet helpen, bijvoorbeeld op weg naar de toilet of met zijn kleding. Maar ik neem zo snel mogelijk weer afstand. Voor mijn moeder is het ook zwaar. Ze heeft nu veel minder ontspanning en afleiding van haar zorgtaken. We zijn bijvoorbeeld allemaal erg voorzichtig met sociale contacten. Mijn oom en tante komen nog wel eens langs, maar ze gaan dan aan de andere kant van de tafel zitten. Het voelt meer als een vergadering dan als een familiebezoek.

We doen wel ons best om op andere manieren onze liefde te laten zien. Op mijn moeders verjaardag heb ik bijvoorbeeld de stoep voor hun deur vol gekrijt met ‘gefeliciteerd’ en een mooie bos bloemen laten bezorgen. En als ik er niet ben, videobellen we veel. We moeten af en toe creatief zijn om dit vol te houden, gelukkig lukt dat ook.

Als ik anderen een tip zou moeten geven, dan is het om te blijven praten. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, voor iedereen is deze periode heel zwaar. Dus voel je echt niet bezwaard als je ook je verhaal eens bij iemand kwijt wil.”

Laura van der Zalm