Maar ik mis het contact en de interactie met collega’s, partners en bezoekers van de bibliotheek wel, want juist dat maakt mijn werk zo waardevol.

Ook in de bibliotheek is er veel veranderd. Er zijn bijvoorbeeld looproutes aangebracht en met mandjes bij de deur zorgen we ervoor dat er niet te veel bezoekers tegelijk binnen zijn. Twee keer hebben we vanwege de maatregelen de deur helemaal moeten sluiten. Tijdens die sluitingen werkten we met een afhaalsysteem. Leden konden online boeken reserveren, die wij vervolgens voor ze uit de kasten haalden. Zij hoefden ze dan alleen maar af te halen. Ook voor onze andere activiteiten werden oplossingen bedacht om deze zoveel mogelijk door te laten gaan. Taalvrijwilligers hielden bijvoorbeeld, via de telefoon, zoveel mogelijk contact met degene die zij begeleiden. Via het (Digi)Taalhuis vond ondersteuning of doorverwijzing op afstand plaats.

Gelukkig zijn we inmiddels weer open. Cursussen en andere activiteiten, zoals een e-book spreekuur, workshops over de mentale gezondheid en ontmoetingen met schrijvers, worden nog wel voor zover mogelijk digitaal aangeboden.  

Het is lastig, want hoewel er online tegenwoordig heel veel kan, blijft de behoefte om elkaar te ontmoeten groot. Ik denk daarbij vooral aan onze meest kwetsbare doelgroepen. Mensen die de Nederlandse taal niet goed spreken, die moeite hebben met lezen en schrijven of die digitaal niet zo vaardig zijn. Inburgeraars of ouderen die niet altijd beschikken over middelen, zoals een laptop. Daarover maar ik mij wel eens zorgen, want voor hen is het in deze tijd een stuk lastiger. Het sociale aspect van de ontmoetingen in de bibliotheek is namelijk ook heel belangrijk. Bijvoorbeeld de wekelijkse leesclub, die we tijdens Taalhuisspreekuren organiseren. Naast het oefenen van de taal is dit voor veel mensen ook een uitje. Ik ben dan ook heel blij dat we weer open zijn en dat we iedereen weer kunnen verwelkomen.

Marjoleine de Leu